KÖTÜLÜĞÜN KAYNAĞI

 

İnsan nötr doğar. Çevre onu şekillendirir. Deneyimlerden elde edilen özellikler olabilir. Kötülüğün kaynağı, insanın kendisi ama çevre etkisiyle. Çevreden kastım, sadece yaşadığı yer değil, aile de bir çevre. Açlık, yoksulluk, kötü yönetilen bir ülke, cehalet de çevre etkisi.

Doğuştan katil diye bir kavram yok, psikoloji konusu bu. Beyinde bir sorun vardır veya kötü bir aile. Seri katillerin beyinleri incelendiğinde onların beyin yapısının farklı olduğu çıkmış ortaya. Katil olmak için doğmuyorlar tabii. Beyinde birtakım hücreler bozuk oluyor ve beyin sıkıntıları saptanamadığı için büyürken doğru yetişmiyorlar.

Tabula Rasa var. Doğarken zihnimiz boştur, düşüncesi. Boş beyinle doğuyoruz. Sadece açlık duygusu var başta. Sadece yemek arıyoruz bir de anneden güven duygusu. Diğer duygular sonra keşfediliyor. Bazı duygular yeterince doyurulmazsa veya öğrenilemezse sorunlar çıkmaya başlar. İyiliği öğrenemeyen bir çocuk, şefkat, sevgi bilmeyen veya bunu algılayamayan bir çocuk kötülüğe yönelebilir. Çünkü kötü olmak kolay. Uyumlu olmak zor olabiliyor çocukken, topluma uyum göstermek de bir beceri çünkü.

Çocukken kimse hayvanların da canı olduğunu anlatmasa bize, karınca incitme demese, nerden bileceğiz! Adam öldürmek günah ve yasak diye korkunç bir şey diye bir kavram öğrenmesek, serbest olsa öldürmek. Canını sıkanı öldürsen, toplum o şekilde olsa, çocukken bunlar öğretilmese.

Ama ailemiz bize sevgiyi öğretir başta, yaşamın kutsallığını, karıncaların canı olduğunu öğreniriz. Seri katillerin bir çoğunun empati yapan kısmı yok beyinlerinde, bir çoğu da travmalı bir çocukluk geçirmişler. Birçoğu da iyi duyguları öğrenmeden büyüdüğü gibi cezalardan korkmama sebebiyle de istediğini yapabiliyor.

Ayna nöron diye bir şey var alnımıza yakın bir yerde. Aşırı empati yapan insanlarda çok fazla imiş bu nöron sayısı. Araştırılan seri katillerde bu yokmuş, şaşırtıcı. Karşıdaki kişinin acı çektiğini anlayamıyorlarmış. Hatta bazı seri katiller kendilerine de zarar veriyor, hiç acı çekmeden. Bazı insanlarda ise derimizde acıyı hissetmemizi sağlayan sinir hücreleri olmuyor.

O yüzden kolu kesilse canı acımıyor ve başkasında da acı çeker diye algılamıyorlar, bilmediklerinden. Bunlar tabii hastalık veya beyin hasarı nedeniyle oluyor. Ama sevgisiz ve travmalı olarak büyüyünce kötülüğe eğilimi olanlar daha çok bu dünyada.

Urartularda çocuk kurban etmek normaldi, kültürleri bu idi, hiç kimse çocuğunu kurban olarak verirken acı çekmiyordu. O toplumda olsak buna kötülük diyemezdik. Toplum öyleydi ve bunu öğrenerek büyüyorlardı. Bu da çevre etkisi.