Hayat Bir Roman

Annemler, denize doğru inen sokaklara koridor diyorlar. Evden çıktım, yan koridordan aşağı, denize indim. Yüksek apartmanlı caddelere de tünel. Sanki, bir tünelde gidiyor gibi oluyormuş.

Yola çıkarken yolluk yapılır ya, çantaya veya poşete konur. Ona da, ver yolluğu, arkama koy, diyorlar. Çantama koy anlamında. Annem, komşu gezmesine çıktığında, boğaz vapuru gibi her limana uğradım, diyor. Bütün komşuları gezdim.

Bana simit aldığında, al bu simiti, çayla kemir diyor, annem. Annem, babama bir film sordu. Hani , bir araba vardı, hızlı gidiyordu, kaza yaptı, o anda da bir şarkı çalıyordu, hangi filmdi o, dedi. Babam da, ya öyle yüzlerce film var, filmin konusu bu mu yani, diye yanıtladı.

Annem, bir iki ay önce, bir otobüse binmiş. Şoför yorgun görünüyormuş. Şoföre, nasılsınız bugün, demiş. Şoför de, hiç bana kimse soru sormuyor, demiş. Sonra, geçende, otobüse binecekken, yetişememiş, otobüs biraz ileride durmuş, annem koşmuş, binmiş. Aynı şoför, sizi unutmadım ben, hatta o akşam eşime de anlattım. Bana hatır soran ilk yolcu diye.

Böyle, günlüğümü açıp okuyunca, görüyorum ki, anlıyorum ki, bir kişi, bir kişinin kalbi, aklı, ruhu var ama birçok hikaye yaşıyoruz bizler bu hayatta. Bir kalp ama birçok hikaye. Günlerimiz hep minik hikayelerle geçiyor. Bir kişinin hikayeleri diğer birçok kişinin hikayeleri ile birleşiyor.Bütün hikayeler toplanıyor, hepsi bir bütün oluşturuyor. Bir roman haline geliyor.

Hayat bir roman, bizler de kahramanları.