PAPAZ

 

Pandemiden önce Beyoğlu’ndan geçerken bir kilisenin kapısında hoş bir çift görmüştüm. Evleniyorlardı.

İçeri girdiler, aileleri de girdi, başka kimse yoktu, diğer akraba ve tanıdıklar daha sonra verecekleri yemeğe geleceklermiş. Papaz geldi, konuştu, evlendirdi, elindeki yuvarlak top gibi bir şeyi salladı, çın çın sesler çıktı, duman çıktı, dualar etti.

Ben de keyifle izliyordum çifti, çok hoştular, sonra papaz bir şeyler söyledi, sıraya girdi gelin damat, aile üyeleri, ben de orda yanlarında olunca ben de bir anda sıraya girmiş oldum. Herkes sırayla papazın önüne geldi ve elindeki İncil’i öptü. Sıra gelince napayım düz geçemedim, ben de öptüm geçtim, sonra yine izledim.

Tören bitince papaz çağırdı beni el işaretiyle. Gülümsüyordu. Neden öptün İncil’i dedi, belli ki sen Müslümansın. Ben de, dedim ki, İncil de kutsal kitap, dinler de kardeş, kitaplar da kardeş, peygamberler de. Hoşuna gitti papazın.

Kiliseler, camiler, havralar, hepimizin evi, Tanrıdan bir şey isteyeceksen bu evlerin hepsinde bir şey isteyebilirsin dedi. Ama mutlaka istemelisin, temiz kalple tabii ki, diye de ekledi. İstersen Tanrı sana istediğini verir.

O Teos o Megalo Dimanos, dedi, Tanrı ki o büyük güç, sonra da ekledi, Allah adına bir şeyleri her zaman buradan da gelip isteyebilirsin, yani Türkçe de biliyordu.