ACEMİ

 

Filmlerdeki ütopik kasabalar gibi bir yerde bir büyü ustasının yanında öğrenciyim.

Kasaba eğri büğrü çimenler ve ağaçlarla kaplı tepelerin arasında ve bir adada idi, yıl 1800’ler. Evler taştan ama çatıları, pencereleri, kirişleri ahşaptan. Sokaklar Arnavut taşı döşeli. Parlak bir güneş var gökte. Gökyüzü çok ince, çok açık.

Büyücü ile adadaki ormanda eğitimdeyim. Bana bitkileri öğretiyor, doğal yaşam, hayvanlar hakkında bilgi veriyor. Bu bilgileri daha sonra büyücülükte kullanacağım herhalde. Etrafta yılanlar da vardı, endemik yılanlar. Rahat rahat geziyorlar. Büyücü de rahat da ben rahat değilim. Kim saldı bu yılanları?

Hava da biraz karardı. Kısa boylu ağaçların birinden üzerime bir yılan düştü. Ondan kurtulmaya çalışırken ayağım takıldı ben de yere düştüm. Sonra yılan bacağımdan ısırıp kaçtı. Büyü ustası, bir şey olmaz, zehirli yılan değil o, dedi. Hiç umursamadı büyücü.

Büyücüye, eğer yılan yüzünden bayılırsam ambulansı ara dedim, büyücü dedi ki, adada ambulans yok, üstelik 1800’lerdeyiz. Hay aksi, dedim. Zehirlenirsem ne olacak? Büyücü de, ben zehiri emer tükürür atarım dedi. Söz mü dedim, söz dedi, ben de gönül rahatlığıyla bayıldım.

Uyandığımda hala vahşi doğa belgeseli devam ediyordu televizyonda.