GÜNCE 4

 

Susam Sokağı dergileri vardı, İngilizce, çocukken okurdum. Okula da götürürdüm. Sınıf öğretmenim benden alıp dolaba kilitlemişti hepsini. Geri vermemişti.

Hasta olduğumda, romantik filmlerin etkisiyle olacak, Allahım nolur kimse bana aşık olmadan ölmeyeyim diye dua ederdim. Bak filmlerde aptallara bile aşık oluyorlar. Yoksa aptallar mı aşık oluyor ki filmlerde, diye düşünürdüm. Zeki insanlara zor aşık oluyorlar, zeki insanlar da zor aşık oluyor.

Annem hep bir şeyleri doğrar buzluğa atardı, halen de öyle, örnekse taze fasulyeler, bir yığın portakal, biberler. Şeyi seviyordum, elmayı doğruyorsun, ince daire şeklinde, biraz bal ve pudra şekeri ile fırına koyuyorsun.

Paralel evrende oksijen yok, oksijensiz olmaz, ben bakteri miyim yani, orda yaşayım. O yüzden paralel evreni merak etmiyorum. Ama bu evrende cadılar var. Eskiden cadı avları olurmuş, avlanan insanlar cadı değilmiş ama insanlar onların cadı olduğuna inanıyormuş.

Herhalde cadı değilimdir şimdi bu dünyada yani ama insanlar beni de yakıyorlar fikirleriyle, oluyor ya yani büyüklerimizin fikirleri, yanlış yargıları, okulda öğretmenlerimizin bazı sözleri filan onlar da bizi yakmıyor mu? Belki ben cadı değilimdir herhalde ama cadı çok bu dünyada. Cadıları yakmıyorlar artık cadılar yakıyor bizi önyargıları ile. En iyisi, sinirlenince ev işi yapmak, annem gibi, büyüyünce.

İnsanlar değişik. Çocukken çocuk olma çocuk gibi davranma derler, öyle davranırsın. Yaşından büyük davranıyorsun, yaşında davran, çocuk gibi derler, heh tamam dersin. Ergen olunca da sen büyüdün derler, hep bizi büyütmek istiyorlar yani. Büyükler de bu sefer içindeki çocuğu çıkar diyor birbirine, için ölmüş. Büyükler de küçülmek istiyor. Çok karışık bu büyükler de hayat da.

Halbuki en güzeli deniz kızı olmak olsa gerek, bu durumda, Barbi bebeklerimi hep deniz kızına dönüştürdüm. Onlarla beraber ben de olurum belki.