KELİME OYUNU 111

Kelime Oyunu etkinliğimiz devam ediyor. Her hafta 5 kelime veriyoruz ve bu 5 kelimenin de içinde olduğu öykü şiir deneme benzeri bir yazı yazıyoruz. Herkes yazabilir, herkes 5 kelime verebilir.

Haftanın kelimeleri: Egzotik/İşkence/Ulak/Karargah/Panik/

VAİNA 29

“Lua..”

Karanlık bir suyun içinde nefes almadan duruyor olduğunu gördüğü bu tuhaf rüyaya uyanırken Ingrid’in ona birkaç defa seslendiğini duydu. Sesinin egzotik tınısı sanki suyun altında değil de bir boşlukta yankılanıyor gibiydi. Ona cevap verecek gücü kendinde bulamıyordu. Ingrid bir kez daha seslendi ve uyanması gerektiğini söyledi. “Uyan yoksa her şey bitecek!” Ingrid yüksek sesle bunları söylerken Lua göğsüne şiddetli bir sancının girdiğini hissetti ve ikisi aynı anda çığlık atmaya başladılar. Bir şey kalbini güneş gibi yakıyordu. Nefesi tükeninceye ve zihni acıdan uyuşuncaya dek çığlık attıktan sonra sonunda bir anda hareket edebilmeye başladı ve kendini geriye doğru çekerken bir suyun içinden çıkıyormuşçasına uyandı. Ama gerçeklikte de kalbi müthiş bir acı içindeydi. Gözlerini açtığında birinin hiddetle ona bakıp tam kalbinin üzerine dokunduğunu ve oradan bir ışık yayıldığını gördü. Tanımadığı bu adam gerçekten de ona işkence edip kalbini yakmaya çalışıyor gibiydi. Sonunda kendine geldiğini fark eden adam bir adım geri çekildi ve işkenceye son verdi. “Seninle kaybedecek çok fazla vaktim yok. Bana tek seferde doğru cevabı versen iyi edersin.” Bu daha evvel onu kurtaran ve Dokhair olduğunu düşündüğü adamdı. “Kendinden geçmeden önce söylediğin isimle ne gibi bir alakan var senin? Verdiğin cevabı beğenmezsem seni kurtardığım yaratıklara iade edeceğimden şüphen olmasın.”

Lua neyi nasıl söylemesi gerektiğini bilemiyordu. Bu sırada elleri ve ayakları bağlı şekilde bir duvara zincirlenmişti. Bu adamın Dokhair olduğundan emindi ancak gizli kimliğini öğrenmiş olan kimseyi hayatta bırakmaya niyeti olmadığı belliydi. Düşünmek için fazla vakti yoktu. Birileri karanlığın içinde duran bir kapıdan görünüp “ Fazla vaktimiz kalmadı efendim şehir düştü karargaha çekilmek zorundayız. Adamlarımızın bazılarından haber alamıyoruz. Kurtarabildiğimiz insanları transfer edebilmek için her saniye şansımız düşüyor. Gitmeliyiz” dedikten sonra cevap bekler şekilde bakıp kaldı. Dokhair “Ulaklardan haber var mı?” diye sordu. Bu kez öbürü “Hiçbiri geri dönmedi. Karşı taraftan gelen de olmadı. Burada sadece ölümü bekliyoruz efendim” diye yanıtladı. Anlaşılan şehri kuşatan yaratıklar hakkında yardım çağırmışlardı ancak çağrılarının ulaşıp ulaşmadığı bile belli değildi ve burada kurtarılacak bir şey de kalmamıştı. Karargahın durumu hakkında da bilgi sahibi değillerdi. Gittiklerinde ne bulacaklarını veya herkesi oraya götürmeyi başarıp başaramayacaklarını da bilmiyorlardı. Ama beklemek artık çözüm değildi. Dokhair Lua’ya kısa bir bakış atıp “Vaktin doldu.” Dedikten sonra adamına “Onu bağlı şekilde geride bırakın. Yola çıkmak için güvenliği sağlayın gidiyoruz” diyerek odadan çıkmak üzere yürümeye başladı. Lua ne yapacağını bilemez haldeydi. Aradıkları adama sonunda ulaşmışken yardım isteyemeden çekip gitmesine izin veremezdi. Panik içinde sadece “Ingrid!” diye bağırdı. Dokhair ona arkası dönük şekilde donup kalmıştı. “Herkes dışarı çıksın bana beş dakika verin.” Diye kükredikten sonra gözlerinde öfke mi şaşkınlık mı olduğu pek anlaşılamayan bir ifade ile Lua’ya döndü. “Bilmemen gereken çok fazla isim biliyorsun anlaşılan. Ve bunları nerden bildiğini doğru düzgün anlatmazsan az önce çektiğin acının bin kat fazlasını yaşayacağını bilmeni isterim” dedi.