NAFTALİN

Sevdiklerimiz aslında hayattayken daha az hayatlarımızın içinde, öldüklerinde ruhları her yerde ve daha çok varlar, örneğin bir martının uçuşu, simitçi çocuğun seslenişi, kayıklar ve daha bir sürü şey.

Yalnızlık değil de boşluk hissi soğuk yel estiriyordur herhalde, dolayısıyla insan kabuğuna çekilip duyma görme yetisini kaybediyor gibi bir şey. Birbirini çok seven çiftlerden her hangi biri oyunbozanlık edip erken ayrılmaya kalkışınca cennetin kapıları kapalı deyip geri döndürmeli geriye.

Geride kalan ise evde yalnızken herhalde duvarlar konuşsa neler anlatır diye düşünür. Hatıraların insanın gözünde canlanması geçmişe özlemin bir işareti olur, nesneler de naftalin, yani anıları canlı tutmanın bir yolu.

Keşke aynı anda farklı dönemlerde yaşayabilsek, yaşanabilseydi. Örneğin, saat farkları gibi yıl farkı olsaydı, dünyanın bir yerinde yetmişler, seksenler, doksanlar ve o yılların standartlarıyla yaşansaydı, bugünden habersiz olarak.

Bazı insanlar geçmişiyle mutlu oluyor, çocuklukta çok mutlu olanlar ve sevgi dolu büyüyenler mesela, bugün de öyle olmak isterler, şu anda sevgi istemeyebilirler hatta, sevgiye doymuşlardır, yine de çocukluk mutluluğunu hep yaşatmak isterler, yaşatırlar.

Geçmişiyle mutlu olanlar bazen orda kalırlar, bedenin farklı bir zaman dilimine savrulması gerekmez bu durumda. Paralel dünyalar belki demek ki zihnimizde hep var. Anılarla geçiş yapıyoruz. Maziye yürüyüp yürüyen mazi oluyoruz, anılarda renkler neon hep, geçtiğimiz yerleri eteklerimizle siyaha beyaza boyuyoruz.

Yani belki de yaşamımız kendi düşüncelerimizde geçen bir hikaye. Belki hiç büyümeyen bir çocuk, belki çocuk olup da zamanından önce büyüyen bir insan.