APARTMAN BOŞLUĞU

Boşluk. Boş’un olduğu yer. Boş olan yer. Oraya bakınca apartmanın boşluğunu anlıyoruz.

Her şey boş aslında. Yani hayat bir apartman boşluğu. Çoğu zaman onun gibi karanlık, hüzünlü, kasvetli. İçine birçok işe yaramayan şey atılmış. Hayatlarımız da öyle.

Karanlık bir yer ama biz apartmanın bu bölümüne “aydınlık” da diyoruz. Apartmanın aydınlığı. Bizim apartman çok aydındır. Yaşayan herkes bir okul bitirmiş. Apartmanlar boş değil. Hep dolu. Kiracılar her zaman değişir. Satılık ilanları olur.

Aydınlık desek de bu apartman boşluğu genellikle ışıksız olur, loş, biraz da korkunç. İnsan bu boşlukta bir yaratığın yaşadığını hayal edebilir. Mutfak pencerelerinden atılan çürümüş sebzelerle beslenen. Ya da Notre Dame’ın Kamburu gibi biri veya Operadaki Hayalet.

Apartman boşluğunda yaşar Quasimodo. Apartmanın giriş katındaki liseli kız Esmeralda’ya aşıktır. Esmeralda mezuna kalmıştır. Quasimodo ona mat çalıştırır. Esmeralda’nın odası bu boşluğa bakmaktadır. Esmeralda hep boşluğa bakar. Hayatın boş olduğunu böyle anlamıştır.

Apartman boşluğunda yaşar Operadaki Hayalet. Giriş katındaki konservatuar öğrencisi Christine’e aşık olmuştur. Ona solfej dersleri verir. Christine ünlü bir soprano olur ama hep baba evine döner ve boşluktaki müzik öğretmeni ile konuşur. Hayalet, o yokken zaten bir boşluktadır. Mekanı da boştur ruhu da.

Belki giriş kattakiler bu boşluktan yararlanabilir. Bu boşluğa açılan bir kapıları varsa tarhanaları, domates kavanozlarını buraya koyabilirler. Koca koca tepsilerde salçalar nereye sığacak, boşlukta kavanozlara konabilir.

Demek ki her şey boş değil bu hayatta.