O An

Cerrahi asistanı adayı olarak yürümeye başladığım yeni hayatımın ilk iki  ayının sonuna gelmiştim.

Üşüyen parmaklarımı ellerimin arasında sıkıştırarak ısıttığım kupanın içindeki kahvemi yudumlarken, diğer yandan da  bekleme odasındaki yan pencerenin kenarında durmuş, hastanenin aşağısında duran bahçeye bakıyordum.

Girmeye hak kazandığım ilk ameliyatımda başarısız olmuştum ne yazıkki ve uzunca bir süredir  maruz kaldığım alaycı bakışların  altından kolay kolay gelebilecekmişim gibi gözükmüyordu.

Belki de basit sayılabilecek bir karaciğer ameliyatında bana verilen fırsatı iyi değerlendiremeyip hastayı kanamadan kaybedebilir, doğru bir tanımla onu öldürebilirdim.

Afallamamdan hiç de etkilenmeyip duruma anında  el koyan hocalarım vardı ve beni ameliyathaneden uzaklaştırmakta geç kalmamışlardı.

Rakiplerimin  hepsi ameliyatlara girebilmenin fırsatını kollarken ben bu şansı kaybedip kendi elimle uzunca bir zaman değil ameliyatlara girmek ameliyathanelerin önünden geçme olasılığını bile yok etmiştim.

Düştüğüm  bu durumun ardından günler geçmiş olsa bile kötü bir başlangıcın travmalarını hala beynimden atamıyordum ve ne acı bir gerçektir ki daha yolun başındaydım.

Kafamdaki seslerin acilde yankılanan anons seslerinden farkı yoktu, içim ise gözlerimin süzdüğü bahçenin boşluğu gibiydi. Soğuk, ürpertici ve hoş gözüktüğü kadar da kirli.

Üzülmek ise bana her seferinde aynı şeyi hatırlatıyor, hayat çizgimin değiştiği o günü, o anı. Ama olmaz, o anı size anlatamam elbette.