NACAK KATİLİ

Annem minnakkene beni erkenden uyutmaya çalışırdı. Ama bilirdim ki korku filmi izleyecekler babamla. Gizlice kalkar giderdim sessizce. Köşede dururdum bir süre. Sonra filmden ve karanlıktan korkardım. Ay geri de gidemezdim korkudan. Anneme seslenirdim ağlayarak.

Hayal kurarım ya çok. O hayaller başka evrenlerde gerçekse, paralel evrende varsa hayallerim. Çok değişik olmaz mı? Mesela, İstanbul Boğazında gerçekten puding varmışsa. Dilek tuttuğum zaman, İstanbul Boğazının pudinge dönüşmesini dilerim, karlar çikolata olarak yağsın, ağaçlarda çilekli çikolata yetişsin. Denize kar yağsın hep ve gemiler de kardan gemi olsun. İçinde  bir sürü çikolata saklayacağım bir gizli odam olsun.

Muazzez Ersoy konseri vardı. Açık hava konserine gelmişti. Polisler, ben göremiyorum diye öne geçmeme izin vermişti. Herkes peçeteyle istek şarkı yapıyordu. Annem de benim yerime yazmıştı bir şarkıyı, seviyorum diye, o da sahneden inip benimle birlikte söyledi.

Sessiz ve utangaç olduğum için kendi kendine dolaşan kız çocuğu olarak diğer çocukların arasına girmeyen, salyangoz, kaplumbağa toplayan bir çocuk, o bendim işte. Geceleri kafasını yorganın içinden çıkarmayan, korkan. Yatakta başını duvara dönen, odanın boş tarafına bakamayan. Gece uyanırsam, ay ya bir şey görürsem odada diye. Öyle alıştım çocukluktan. Büyüyünce de, kafede köşelerde oturan, insanların etrafından geçmesini istemeyen, dikkatim dağılmasın diye.

Çok rüya görürdüm, küçükken de. Bir rüyamda katil beni kovalıyordu. Ama sadece dişlerimi istiyordu. Elinde çekiç gibi balta gibi bir şey vardı. Sabah babama rüyamı anlattığımda, nacaktır o demişti. Nacak ne ki, diye sormuştum. Biz küçükken nacakla odun keserdik dedi. Nacak işte, balta. Bundan sonra, ailede espri oldu. Nacak katili.