Lise Günlükleri

Minikken annem beni pencerenin önünde bağlarmış. Pencereden veya kapıdan sokağa kaçmayım diye. Ben de pencereden gelen geçene bağırırmışım. Ne olur beni kurtarın diye.

Babaannem anlatıyor bize gelince veya biz onlara gidince. Küçükken, ilkokulun önünde leblebi tozu satanlar olurmuş. Onlar da çok severmiş. Yerken ağızlarına doldurur püskürtürlermiş. Ağızlarına dolunca konuşamazlarmış. Bir de, bisküvilik gül lokumu olurmuş. İki bisküvi arasına koyup yerlermiş.

Bir bayramda tatlıcıdan baklava almışlar. O bayramda o baklavayı yiyen herkes, akrabalar da gelen misafirler de hep ishal olmuşlar.

Dedem de hep haberleri dinleyip şikayet eder. İkinci Dünya Savaşı olmasaydı şimdi Üçüncü Dünya Savaşı çıkardı der, Hitler’i kimse unutamaz, o savaştan herkes ders almış. Bir de hep doğal tarımı savunur. Gıda endüstrisi, plastik endüstrisi yok edilmeli, insan cama tahtaya çeliğe dönüş yapmalı der.

Babaannemin bir hayali var. Onlar altı kardeş. Bir gün diğer beş kardeşini eve çağırıp, ki babaannem hepsinin bir arada yetiştiği evde yaşıyor hala, salondaki masada onlarla birlikte yemek yemek istiyor. Çocukluklarındaki gibi. Altı kişi için altı kişilik porselen takımlarını kullanacakmış.

Babaannem bir de temizlik hastası. Gazoz şişelerini bile yıkar, buzdolabına koymadan önce. Kapıları pencereleri hep siler. Çamaşır suyu ile. Boyaları akınca bu kez de boyar kapıları.