GÜNCE 5

 

Küçükken tünelden korkardım. Tünelden geçerken nefesimi tutardım. Sonra oyun yaptım bunu. Suyun altından geçiyorum gibi. Tünelden geçerken nefesimi tutarken dilek de dilerdim.

Rüyamda savaş sonrası yıkımın ortasındaydım. İnsanlar sokakta yaşıyordu. Saklanıyorlardı. Evlerin duvarlarının yarısı yıkılmıştı. Diğer kısımları sağlamdı. Öğretmenimin evinin önünden geçtim. Duvar yıkılınca kocaman kitaplığı ortaya çıkmıştı. Eğitim kitapları, kaynak kitaplar, romanlar. Önünde çalışma masası. Okullar kapalıydı henüz savaş sonrası, öğrenciler öğretmenin evine gelip kitap istiyorlardı. Oradan geçtim, yürüdüm gittim, bir yerlerde tahtalar buldum, bir dere vardı, oraya kulübe yaptım kendime, bir de bahçe yaptım, sonra orada bitki yetiştirip sokaktaki insanlara yemek yaptım.

Karanlıkta bir şeyi görmeye çalıştığında ona bakınca görünmüyor, etrafına bakınca görünüyor.

Dünya bazen kaos, karmaşa gibi gözüküyor, bazen de çöplük gibi. Sanki bazen de yanlışlıkla beyazlarla yıkanmış ve domestos yüzünden rengi kaçmış gibi. Güneşte fazla kurutulmuş.

Hacı dedem hep şapka takar. Hiç çıkartmaz onu. Hacı dedem, dedemin abisi. Gençken çok yakışıklıymış. Sarışın mavi gözlü. Bir gün nazar değmiş. Ateşlenmiş, hastalık geçirmiş. Sara gibi bir şey olmuş. Çocuk gibi kalmış. Traşını bile dedem yapar, bebek gibi, çok da tatlı bir adam.

Küçükken hep dövüş ustasından eğitim almayı hayal ederdim. Dağlarda bir tapınakta eğitim alacaktım. Sonra elimden buzlar ateşler atabilecektim.