KAÇIŞ 5

(Yakınlarda gördüğüm bir rüyayı bölümler halinde anlatıyorum)


Bölüm 5: Bilinmeyen Protokol

Barakada Alek ile Nehir arasındaki sessizlik, dışarıdaki karanlıkla birlikte çökmüştü. Alek, cebindeki USB belleği dikkatle çıkardı ve eski, tozlu bir çantadan küçük, taşınabilir bir terminal çıkardı.

“Burada durmamız mümkün değil ama bu cihazla ormandan güvenli bir şekilde iletişim kurabiliriz”

Nehir gözlerini ona dikti, hâlâ kafasında binlerce soru vardı. USB’yi çıkarıp terminale taktığında ekran hafifçe ışıldadı. Birden sistem sessizce seslendi:

“*Kullanıcı Nehir A— aktif. Protokol X başlatıldı.*”

Nehir irkildi, ekrana baktı. Bu neydi?

Alek gözlerini kaçırmadan, yumuşak bir sesle açıkladı:

“Bu senin... kimliğin. Bu projeyle ilgili.”

“Proje?” diye sordu Nehir, yutkunarak.

Alek devam etti:

“Küçüklüğünden beri biyolojik şifrenle bir projeye dahil edildin. USB’deki listede sadece önemli insanlar var. Herkesin görevi farklı ama senin görevin, bu… geçidi açabilmek”

Nehir başını kaldırdı, “Geçit? Ne geçidi?”

Alek derin bir nefes aldı:

“Bir uzay geçidi. Ya da başka boyutlara açılan bir kapı. Dünyamızda gizli bir proje var. Bu geçit, belki de insanlığın geleceği. Ama geçidin çalışması için senin gibi biyolojik anahtarlar gerekiyor”

Nehir’in gözleri büyüdü. “Ben… ben mi?”

Alek başını salladı. “Evet. Sen bu projeksiyonun anahtarıydın. O yüzden seni elimizden almak istediler. O yüzden savaş başladı. Ve o yüzden ben buradayım”

Nehir bir an sustu, sonra sordu:

“Peki diğerleri? USB’deki isimler?”

“Her biri farklı görevde. Ama senin gibi özel. Şu an ben sadece seni korumaya atandım”

---

Dışarıdaki karanlıkta bir hareketlilik vardı. Alek, terminali kapatırken, elini silahına götürdü.

“Nehir, hazır olmalıyız. Bizi bulabilirler”

Nehir, Alek’in sözleriyle sarsılmış ama bir yandan da içinde tarifsiz bir boşluk belirmişti. Kendi geçmişi, kimliği, hayatının anlamı bir anda bambaşka bir boyuta taşınmıştı. Gözleri bir anlığına uzaklara daldı; nereden geldiğini, kim olduğunu, neden burada olduğunu anlamaya çalışıyordu.

Alek’i izliyordu; onun kararlı duruşunda, sessiz ama derin koruma içgüdüsünde garip bir güven hissetti. Bu karmaşık dünyada, yanında olan bu adam artık sadece bir korumanın ötesindeydi. Zamanla, hissettiklerinin kök salacağını, onları birbirine bağlayacağını seziyordu.

Ama şimdi, en çok ihtiyacı olan şey zaman ve dayanma gücüydü. İçinde taşıdığı sırrın ağırlığıyla baş etmek kaçınılmazdı. Ve Alek, her ne kadar kendi içinde çatışmalar yaşasa da, bu yükü birlikte taşıyacaklarını bilmenin rahatlığıyla sessizce yanındaydı. Ona güvenebileceğini hissediyordu.

(devam edecek)