ÇOCUKLUK

 

Küçükken anneannemin evindeki yüklükte oynardım arkadaşlarımla. Duvara gömülü büyük bir yüklük vardı. Yorgan yastık pike seccade havlu konan. Tavana yakın yerde ikinci katı vardı yüklüğün. İlk katın zemini ahşap, ikinci katın zemini ise betondu. Üst katın dışarıya doğru açılan kare şeklinde bir kapısı vardı. Arkadaşlarım oraya merdivenle çıkardı, aşağı ip atarlardı, ben bakkal olurdum aşağıda.

Anneannemin bir komşusu vardı, komşunun kızı gübre fabrikasında çalışırdı. Her gün sıvı gübre üretirdi. Gübre kokardı hep. Anlatırdı bana, gübreler patlayıcı yapımında da kullanılırmış, o yüzden belli miktardan fazla gübre satın alınamazmış.

Çocukken hayat daha güzel tabii. Şimdi, bazen bir yer olsa diyorum kaçsam gitsem kimse bulamasa. Çocukken ne güzeldi. Anneannemin eteğinde uyurdum öğleden sonraları, saçımı severdi, sonra divanda balkonda gölge uykusu zamanları, sıcakta kafamı yastığın altına koyardım, buz gibi olurdu. Şimdi öyle her şeyi bırakıp uyuyamıyor insan.

Anneannemlerle birlikte onların kasabalardaki arkadaşlarına giderdik. Açık sinema vardı. Matrix filmini, Kenan İmirzalıoğlu’nun silahlı bir filmini hatırlıyorum. Onların Fantom süpürgesi vardı. Devasa bir şeydi. Küçükken biraz esmer ve kıvırcıktım. Dayım dalga geçerdi benimle. Seni abdal çadırından aldık diye, onlar da kıvırcık esmer olur ya. Göçebe çadırlarında yaşayanlar yani, Çingen de denir, düğünlerde çalgı çalarlar.

Yüksek dağlara kar yağardı, okula gidip gelirken soğuk olurdu, eve dönerken Allah’a dua ederdim, Allahım nolur rüzgar esmesin diye, ben küçüğüm yağmurda fırtınada uçarım giderim, nolur esmesin, bir cahillik ettim, az yedim, hafif oldum, esmesin, kıymasın bana derdim. Çizgi film karakterleri gibi.