GÜNCE 2

Güneşe dayanıksızdım biraz. Küçükken burnum da çok kanardı. Güneşte hep rahatsız oldum. Gün batımı, gölgeyi hep sevdim o yüzden. Vampir öykülerini bu yüzden çok sevmiş olmalıyım.

Hep filim, kaplanım, keçim, zürafam olsun isterdim. Kendimden de bir tane isterdim. Canım kendim. Bir tane daha olsam da kendime baksam derdim. Sonra kız kardeşim doğunca ona baktım.

Anneme diyordum ki, anne sen beni yanlış doğurmuşsun bak valla, beni balık veya kuş olarak doğurmalıydın anne ya. Annem, ne diyon derdi, anlamıyom seni. Ben seni doğurdum bak bolluk oldu ailemizde, sen bize bolluk getirdin, şans getirdin, son dakika şansı, her zaman her istediğimiz oluyor ama son dakikada hep, hıhım anne evet sen beni son dakikada doğurmuş olmalısın. 

Yolda civciv gördüm. Fotoğrafını çektim. Hemen eve gittim, oyuncak arabalarımdan birini aldım, civcivin yanına gittim, bir daha çektim fotosunu arabayla birlikte, yani o geziyormuş gibi ama tabii civciv ürktü, civcive dedim ki, sen kartalsın bee uç hadi uç. Aslında civciv olarak da doğabilirdim. Bir kitapta diyordu, cesaret ne kadar korktuğunu bilende vardır. Açılmayan kanatların gücü adına.

Anneciğim, beni civciv, balık, kuş olarak doğurmasan da biz bir aileyiz, kapılarımız farklı olsa da evin içinde, bir aileyiz, gül fidanı nerede yetişirse yetişsin gül fidanıdır, annecüğüm, hangi dizide duymuştum bunu söylesene kız?

Annem ben gözlerimi belertip, devirip bakınca ona, diyor ki, kızım, neden böyle bakıyorsun bana, anneciğim, bende senin ruhun var, babamınki, dedemin, anneannemin, herkesin ruhu bende. Ondandır böyle farklı bakışlarım, garip gözlerim.

Çok küçükken, okuduğum kitapların isimlerini, yazarlarını unuturdum, dinlediğim müziklerin de sözlerini hatırlar, isimlerini unuturdum, herhalde o zamanlarda zihnim isimler önemli değil diyor ve siliyordu ama biraz büyüyünce artık hiçbirini unutamaz oldum.